به نام خدا
نویسنده:بهروز محمدی منفرد
بررسی اوماتیسم و اندیشه ی مهدویت
اشاره:بر اساس آموزه های وحیانی اسلام و دیگر ادیان، افقی روشن پیش روی عالمیان وجود دارد که تمامی دغدغه های بشر در آن پایان می پذیرد. عصر ظهور، سرآغاز حیات راستین انسان هاست که در آن همه آرمان های بشرای از جمله عدالت، امنیت، رفاه و عزت برای همگان محقق می گردد. در این نوشتار، برخی از مؤلفه های این سنت الهی را در فرجام تاریخ، با اندیشه اومانیسم می سنجیم؛ اندیشه ای که بنیان بسیاری از ایسم های موجود به شمار می رود. از این رو، در آغاز به چرایی و ماهیت مؤلفه های اومانیسم، اشاره می کنیم. سپس با تبیین ویژگی های عصر ظهور و آموزه های مهدویت در این عرصه، به مقایسه جامعه مهدوی با یکایک مؤلفه های اومانیسم می پردازیم.
اومانیسم از واژه لاتین «humus» به معنای «خاک» یا «زمین» گرفته شده (۱) است. این واژه، نخستین بار در روم به معنای «انسان گرایی»، مطرح شد.(۲) نمونه معادل های فارسی این واژه، انسان گروی، انسان گرایی، انسان مداری و مکتب اصالت انسان، انسان دوستی است.
واژه شناسان، معانی لغوی گوناگونی برای آن بیان کرده اند، از جمله: اومانیسم، نظامی اعتقادی است که بر نیازهای عمومی انسان تکیه دارد و راه هایی را برای حل مشکلات انسان می جوید. هم چنین بنیاد آن بر عقل استوار است، نه اعتقاد به خداوند؛(۳)
در حقیقت، یافتن اصطلاحی واحد برای اومانیسم، دشوار می نماید؛ زیرا نوعی آشفتگی یا پیچیدگی معنایی وجود دارد که فهم این واژه را بسیار دشوار می سازد.(۴)
