زرتشت در حدود بیش از هزار سال (و به روایاتی بیش از هزاران سال) پیش از
میلاد مسیح، در کتاب «یسنا» بر عفت سرشتین در کنار پوشش ظاهری پافشاری
کرده است.
بر پایه آنچه از این دین باستانی ایرانیان برمی آید و
موبدان هم اکنون نیز بر آن پافشاری می‌کنند ؛ پوشش زن باید به گونه‌ای باشد
که حتا یک تار موی او نیز آشکار نگردد.
در خرده اوستا نیز چنین
آمده است: «همگان نامی ز تو بر گوییم و همگان سر خود را می‌پوشیم و آن گاه
به درگاه دادار اهورامزدا نماز می‌کنیم».
در کتاب پوشاک باستانی
ایرانیان در ذیل عنوان «پوشاک اقلیتهای میهن ما» در مورد حجاب زنان زرتشتی
چنین میخوانیم: «این پوشاک که بانوان زرتشتی از آن استفاده می‌کنند،
شباهتی بسیار نزدیک به پوشاک بانوان نقاط دیگر کشور ما دارد.
چنان
که روسری آنان از نظر شکل و طرز استفاده، نظیر روسری بانوان بختیاری است و
پیراهن، شبیه پیراهن بانوان لُر در گذشته نزدیک است و شلوار، از لحاظ شکل و
بُرش، همان شلوار بانوان کُرد آذربایجان غربی است و کلاهک، همان کلاهک
بانوان بندری است».
