به نام خدا
امام رضا علیه السّلام در توصیف امام فرموده اند:« الامام الماء العذب علی الظلماء و الدال علی الهدی و المنجی من الردی. » (۱)
امام علیه السّلام آب گوارا در حال تشنگی و دلالت کننده بر هدایت و نجات دهنده ای از سختی های هولناک است.
این صفت امام علیه السّلام همچون بقیّه ی اوصاف ایشان چشیدنی است. تا انسان تشنه نباشد، شیرینی و گوارایی آب را نمی تواند بفهمد. خوشا به حال کسی که تشنه‌ی هدایت امام علیه السّلام باشد؛ در آن صورت می تواند از دست مبارک امام علیه السّلام سیراب شود.
اهل بیت علیهم السّلام انسان را از سختی های هولناک که با سقوط در آن هلاک می شود، نجات می دهند. از این رو به حکم عقل، انسان باید در سختی ها به دامان ایشان متمسک شود و از آنها کمک بخواهد.
کسی که امام را به این صفت بشناسد، اگر در مشکلات به کسی غیر از ایشان امید ببندد، کفران نعمت کرده است و اگر به هلاکت افتد، خود مقصر است؛ اما هر کس به در خانه ی ایشان رفته، طلب یاری کند، نجات می یابد:
«من اتاکم نجی. » (۲)
هر کس نزد شما آید، نجات می یابد.
در این جا نمونه ای از دستگیری امام صادق علیه السّلام از یک تشنه ی هدایت را نقل می کنیم.
