به نام خدا
امام رضا علیه السّلام در ادامه‌ی فرمایش خود در معرّفی امام فرموده اند:«الامام… الوالد الشفیق… و الام البره بالولد الصغیر. » (۱)
امام… پدر دلسوز… و مادر مهربان نسبت به بچّه ی کوچک است.
یک پدر دلسوز در مقابل فرزند خود احساس مسؤولیّت می کند و نگران اوست. پدر بیش از آن که به فکر راحتی خود باشد، به آسایش فرزندش می اندیشد. می کوشد تا بهترین امکانات را برای او فراهم کند و در مقابل زحمتی که می کشد، هیچ توقّعی ندارد. پدر و مادر با دیدن آسایش فرزندشان خوشحال می شوند و از «احسان» و محبّت به فرزند خود لذّت می برند. اگر شاهد موفّقیّت و پیشرفت او باشند، واقعاً شادمان می شوند. در مقابل، اگر خدای ناکرده یک نقیصه یا عیب و مشکلی برای فرزند پیدا شود، حقیقتاً آن را مشکل خود می دانند. حتّی اگر فرزندشان بزرگ باشد، باز هم نسبت به او همان حالت را دارند. این حالت پدر و مادر، برخاسته از محبّت قلبی آنهاست. وادی محبّت، وادی خاصی است و تا کسی اهل آن نباشد، ظرائف و لطائف آن را درک نمی کند. اگر کسی پدر یا مادر نباشد، نمی تواند احساس آنها را نسبت به فرزندشان درک کند.
