به نام خدا
یکی از مهم ترین شؤون امام علیه السّلام که تأمین کننده‌ی اساسی ترین نیاز ما به ایشان است، ملجأ و پناه بودن امام علیه السّلام است. ایشان پناهگاه انسان در برابر خطراتی است که او را در مسیر هدایت تهدید می کند. لغزش گاه هاهی متعدّدی برای انسان در طریق بندگی پروردگار وجود دارد و انسان بدون آن که خودش بفهمد و بداند، در معرض سقوط و انحراف قرار می گیرد. چه بسا در مواردی گمان کند که تقرّبی به سوی پروردگارش پیدا می کند ولی در همان حال، گرفتار تسویل و فریب شیطان باشد. اصولاً شناخت شیاطین و راه های فریب دادن آنها در مسیر هداست انسان، لازمّ سلوک و طیّ طریق بندگی خداست، امّا این امر به راحتی قابل تشخیص و کشف نیست.یکی از کمالاتی که خداوند در امام به عنوان مربّی بشر در مسیر هدایت قرار داده، شناخت شیطان و راه های فریب دادن او و نیز توانایی نجات انسان ها از دام اوست. هر کس به این حقیقت آگاه شود، مطمئن ترین پناهگاه برای حفظ شدن از شرّ شیاطین را یافته که باید با التجاء به ائمّه، خود را از انواع و اقسام خطرات در این مسیر نجات دهد. این است که استعاذه (پناه آوردن) به امام علیه السّلام یکی از مهم ترین وظایف انسان است.
شناخت امام علیه السّلام به این وصف، گامی مؤثّر در استعاذه به ایشان است. برای آشنایی با این صفت امام به بخش هایی از وصیّت امیر المؤمنین علیه السّلام به کمیل بن زیاد مراجعه می کنیم.
