در حکمت سى ام نهج البلاغه آمده است: «سئل عن الأیمان»؛ از حضرت تقاضا کردند درباره ى ایمان براى آنها صحبت کند. فرمود: «الأیمان على اربع دعائم»؛ ایمان روى چهار پایه استوار است. منظور از چهار پایه این است که اگر پایه ها محکم بود، ایمان رو مى ماند؛ اما اگر پایه ها سست شد یا فرو ریخت، ایمان به همان نسبت فرو مى ریزد. به طور کامل ساقط نمى شود، اما به همان نسبت فرو مى ریزد. حضرت این چهار پایه را بیان فرمودند: «على الصّبر والیقین والعدل والجهاد»(۱). اول، ایستادگى و استقامت در همه ى زمینه هاست. مى خواهید برنامه یى را دنبال کنید؛ تا آخر پاى آن برنامه بایستید. مى خواهید کارى را انجام دهید؛ آن کار را تمام کنید. اگر مصیبتى پیش مى آید، در مقابل آن مصیبت خودتان را از دست ندهید. واجبى بر شما مقرر مى شود؛ براى انجام دادن واجب تحمل داشته باشید و بى حوصله و از پا افتاده نشوید. اگر در مقابل گناهى قرار مى گیرید، ایستادگى کنید و تسلیم گناه نشوید. ایستادگى در هر جایى نمودى دارد. البته معناى ایستادگى، در همه جا یکى است؛ یعنى همان قوت انسانى و استقامت و پافشارى؛ منتها هر جایى یک طور خودش را نشان مى دهد: صبر در مقابل اطاعت، صبر در مقابل معصیت، صبر در مقابل مصیبت.
