حکومت واحد جهانی از منظر ادیان و اسلام (۲)

به نام خدا

نویسنده:روح‌الله شاکری زواردهی

آیین هندو و حکومت واحد جهانی
کلکی یا کلکین، منجی موعود هندوان چنان توصیف و معرفی شده که عهده داری حکومت و نوع حکومت جهانی، از برنامه های اصلاحی او است. دهمین و آخرین تنزل ( اوتاره ) ویشنو [۸] که کلکی یا کلکین نام دارد، سوار بر اسبی سفید و با شمشیر آخته و شهابگون ظهور می‌ کند، تا شرارت و ظلم را ریشه کن و عدالت و فضیلت را برقرار سازد. اسب سفید، نماد قدرت و فراگیری است. او یمه [۹] یا مرگ را در هم می شکند و تار و مار می کند و بر همه نیروهای مخالف پیروز می شود (موحدیان، عطار، ۱۳۸۳: ش۲۱). او کسی است که بر تمام نیروهای بشر پیروز می شود…. و زمین را به برهمنان می بخشد… همه اشقیای جهان، نابود خواهند شد (جلالی مقدم، ۱۳۸۱: ص۲۹۳-۲۹۴).
از این اوصاف، به خوبی اصل حکومت و نوع آن در منجی موعود هندو نمایان است. بر خلاف ظاهر نژادمدارانه دین هندو، اندیشه موعودگرایی هندو به هیچ روی، قوم مدار نیست؛ بلکه کاملاًً جهان شمول است (موحدیان عطار، همان: ص۱۱۷). در کتاب باسک، از کتب آسمانی هندوان، آمده است: «دور دنیا تمام شود به پادشاه عادلی در آخرالزمان که پیشوای ملائکه و پریان و آدمیان باشد و حق و راست با او باشد…» (صادقی، همان: ص۲۴۶). در کتاب شاکمونی آمده است:
پادشاهی و دولت دنیا به فرزند سید خلایق دو جهان «کشن» بزرگوار تمام شود. او کسی باشد که بر کوه های مشرق و مغرب دنیا حکم براند و فرمان کند. بر ابرها سوار شود، فرشتگان، کارکنان او باشند. جن و انس، در خدمت او باشند. از سودان که زیر خط استوا است، تا سرزمین تسعین که زیر قطب شمال است و ماورای بحار را صاحب شود و دین خدا یک دین شود… (صادقی، همان: ص۲۴۲).

آیین بودا و حکومت واحد جهانی
آیین بودا، با وجود آن‌که به آداب و ریاضت های فردی توجه دارد و به مسائل اجتماعی و سیاسی کمتر می‌پردازد، دربارة پایان تاریخ و برقراری یک حکومت کارآمد، سخن و برنامه دارد.
در دین بودا یک دور مکرر از انحطاط اخلاقی و باخیزش [۱۰] وجود دارد. اسطوره با فرمانروایی به نام «دالهانمی» [۱۱] آغاز می شود که بدون نیاز به زور و خشونت، به درستی و عدالت بر جهان حکم می راند؛ اما بین وارثان او در نسل سوم، جریان امور به نقص و اشتباه دچار می شود. فرمانروای این نسل، قانون و نظم را محفوظ نگه می دارد؛ اما دربارة انتقال ثروت به مستمندان کوتاهی می کند. به دنبال این امر، دزد و دزدی و در پی اعدام دزد، دروغ‌گویی و نهایتاً اعدام ها به خشونت متقابل دامن می زند و انحطاط اخلاقی و کاهش طول عمر به وجود می آید. این انحطاط، تا آن‌جا می رسد که طول عمر بشر، از هشتاد هزار سال به ده سال خواهد رسید و طعم های لذت بخش هم از بین خواهد رفت و در نهایت، حضیض ذلت فرا خواهد رسید. به مدت یک هفته هر کس برای دیگری به صورت حیوانی وحشی در خواهد آمد و به شکستن همدیگر دست خواهند زد.
در این میان، عده ای که به کوه ها و جنگل ها پناه برده و مخفی شده‌اند و از ریشه گیاهان تغذیه کرده‌اند، پس از یک هفته از مخفی‌گاه‌ها بیرون می‌آیند و یک‌دیگر را در آغوش می کشند و به هم تبریک گفته، به پاس زنده ماندن، نغمه های شادی سر خواهند داد. و به یاد خواهند آورد که بر اثر شرارت و بدکاری دچار این امر شده بودند. لذا مصمم می شوند که از هر گونه کشتار و تبه کاری خودداری کنند. بدین ترتیب، تسلسل جهنمی به جهت مخالف می افتد و مردم دست از بدکاری بر می دارند. طول عمر، دوباره به هشتاد هزار سال قبلی می رسد و سن بلوغ به پانصدسالگی. در این زمان، بودایی به نام «منی یه» تولد یافته و به اشراق نایل می‌شود و پس از سیر و سلوک به نیروانا خواهد رسید. همچنین فرمانروای بزرگی در هند(بنارس که آن زمان به «کتومانی» شهرت خواهد داشت) حکومت خواهدکرد. این فرمانروا را با همان کلمات و عبارات توصیف خواهند کرد که در آغاز، فرمانروایی« دالهانمی» را وصف می‌کردند (آلن وین، ۱۳۷۴: ص۲۳۲-۲۳۵).
در الهیات بودایی او را ( منجی ) یا بودای پنجم و آخرین بودا می دانند که هنوز نیامده و خواهد آمد، تا همگان را نجات دهد. برخی او را بودای هفتم نامند ( لنگستر، ۱۳۸۳: ص۲۲۲). آیین بودا هر چند به وظایف و اخلاق فردی توجه دارد، اصلاح نهایی را در گرو یک خیزش جمعی و یک حرکت حساب شده اجتماعی می بیند. این خیزش، ماهیت اصلاحی دارد و پس از فراگیری خشونت و ظلم، پا به میدان می‌گذارد. همزمان با این خیزش و نهضت اصلاحی، فرمانروا و رهبری پا به عرصه وجود می گذارد که مانند همان رهبر اولیه بودایی است (کامل و مطلوب).

یهود و حکومت واحد جهانی
منجی و موعود باوری در فرهنگ دینی یهود و مسیحیت، با موضوع حکومت و پادشاهی و قدرت سیاسی عجین شده است. واژه«مسیحا باوری» از کلمه«مسیح» [۱۲] گرفته شده که ترجمه واژه عبری ماشیح [۱۳] (تدهین شده) است و در اصل بر پادشاهی دلالت می کرد که سلطنت او با مراسم مسح با روغن مقدس اعلام می شد. در کتاب‌های مقدس یهودی(عهد عتیق) همیشه برای اشاره به پادشاه وقت بنی‌اسرائیل به کار رفته است (طالوت، داود و سلیمان)؛ اما در دوره بین دو عهد، این واژه به پادشاه آینده اطلاق می شد که انتظار می رفت پادشاهی بنی‌اسرائیل را اصلاح کند و مردم را از شر تمام شیاطین نجات دهد. یکی از اشکال امید به مسیح موعود در یهودیت این است:
مسیح، فرزند داوود است. او با خرد و عدل، حکومت خواهد کرد. قدرت های بزرگ جهان را شکست خواهد داد، مردم را از قید حکومت بیگانه رها خواهد ساخت و سلطنتی جهانی وضع خواهد کرد که در آن، مردم در صلح و سعادت زندگی خواهند کرد (جندقی، ۱۳۸۱: ص۲۶۵).
جای دیگر، از میراث بردن منتظران عدل و پیروزی جهانی صالحان سخن می گوید:
از وجود شیطان و اشرار، دلتنگ مباش که به زودی ریشه ظالمان بریده خواهد شد و منتظران عدل الهی، زمین را به میراث برند. و آنان که لعنت شده اند، پراکنده شوند و صالحان از مردم همان کسانی هستند که زمین را به میراث برند و تا فرجام حیات جهان، در آن زندگی کنند (مزامیر داود، ۳۷: ص۹).

در کتاب تورات دربارة منجی آخرالزمان آمده است:
… مسکینان را به عدالت داوری خواهد کرد و به جهت مظلومان زمین به راستی حکم خواهد کرد و جهان را به عصای دهان خویش زده، شریران را به نفخة لب های خود خواهد کشت؛ زیرا که جهان از معرفت خداوند پر خواهد بود؛ مثل آب‌هایی که دریا را می پوشاند (اشعیای نبی، ۱۱: ۱-۱۰).
از این عبارت نکات زیر به دست می آید: داوری عادلانه، بدون در دست داشتن حکومت ممکن نیست؛ حکم به راستی کردن، شامل مظلومان جهان است «جهان را به عصای خویش می زند و جهان از معرفت خدا پر خواهد شد»؛ یعنی برنامه او جهانی است و عدالت و داوری او، همراه معرفت خدایی است.
در جای دیگری از تورات آمده است: «و یهوه )= خداوند( بر تمام زمین پادشاه خواهد بود. آن روز، یهوه واحد خواهد بود و اسم او واحد» (زکریای نبی، ۱۴: ۹-۱۰). این فراز به خوبی دو نکته مهم را می¬رساند: دین واحد الهی، عالم‌گیر است؛ حکومت جهانی که از نوع حکومت الهی است. جایی برای حکومت اومانیستی، سکولاریستی، لیبرالیستی، کمونیستی و… نمی گذارد.
در جای دیگر تورات آمده است: «و او (= منجی موعود) امت ها را داوری خواهد کرد و قوم های بسیاری را تنبیه خواهد کرد…) (اشعیای نبی، ۲: ۴و۵). مسلماً داوری امت ها و تنبیه اقوام، بدون حکومت واحد ممکن نخواهد بود. در قسمت هایی از تورات، حوادث ظهور منجی، بسیار جالب بیان شده است: «و بسیاری از آنان که در خاک زمین خوابیده اند، بیدار خواهند شد؛ اما اینان برای حیات جاودانی و آنان برای خجالت و حقارت جاودانی» (دانیال نبی، ۱۲: ۲و۳). این فقره، به خوبی از رجعت نیکان و بدان و فلسفه رجعت سخن می گوید.در پایان کار، خداوند منتظران را وارث زمین معرفی می کند (مزامیر داوود، ۳۷: ۹ و۱۰ و۲۹ و۳۰).
قرآن مجید نیز از زبان حضرت موسی علیه السلام نقل می کند که به پرهیزکاران عاقبت به خیری و وراثت زمین را مژده می دهد: (قَالَ مُوسَی لِقَوْمِهِ اسْتَعِینُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ یُورِثُهَا مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ) (اعراف، ۱۲۸). کتاب اشعیای نبی، پس از بشارت بهروزی برای قوم خدا می گوید:
زیرا فرزندی برای ما به دنیا آمده است؛ پسری برای ما بخشیده شده و بر ما سلطنت خواهد کرد. نام او عجیب، مشیر، خدای قدیر، پدر جاودانی و سرور سلامتی خواهد بود. او بر تخت پادشاهی داوود خواهد نشست و بر سرزمین او تا ابد سلطنت خواهد کرد. پایه حکومتش را بر عدل و انصاف استوار خواهد کرد و گسترش فرمانروایی صلح پرور او را انتهایی نخواهد بود. خداوند قادر متعال، چنین اراده فرموده است و این را انجام خواهد داد (اشعیای نبی، ۹:‌۱-۷).
در کتاب حزقیال نیز آمده است: «در زمان ماشیح، تمام شهرهای ویران شده، از نو آباد خواهد شد و در جهان، جایی ویرانه یافت نخواهد شد. حتی شهرهای سدوم و عمورا نیز آباد خواهد شد» (حزقیال، ۴۷: ۱۲). در فصل هفتم کتاب حیقوق نبی آمده است: «… و گرچه تاخیر کند، برایش منتظر باش؛ زیرا البته خواهد آمد و درنگ نخواهد کرد؛ بلکه جمیع امت ها را نزد خود جمع خواهد کرد و همه را برای خویش فراهم می سازد» (مکارم شیرازی، بی‌تا، ص۵۵). در فصل دوم کتاب حکّای نبی آمده است: «تمام امم را به هیجان می‌آورم و مرغوب همگی طوایف خواهم آمد و پرکنم این خانه را از جلال، امر خدای لشکرهاست» (صادقی، همان: ۳۳۸).

پی نوشت ها :

[۸]. Vishnu.
[9]. Yama.
[10]. Resurgence.
[11]. Dalhanemi.
[12]. Messiah.
[13]. Mashiah.

منبع:عصر انتظار