ندیدمت که بگویم چقدر زیبایی
نیامدی که ببینم شبیه دریایی ،
ببین دوباره غروب است و جاده آماده
بنا به گفته مردم غروب می آیی !
شکوه آمدنت را ببخش به چشمانم
بیا الهه غربت سوار صحرایی .
حرف یار
اخبار شهرستان شهریار، مهدویت، شهدا، آموزشی، فراماسونری، طب سنتی و اسلامی، در مکتب ائمه و بزرگان
گفتم :اگر میدانستم چه روزی می آیی به احترام آمدنت گناه نمی کردم.
گفت:آن روز که گناه نکنی به احترام گناه نکردنت می آیم.
به نام خدا
آیات و روایات بسیاری را می توان یافت که در آن، اوصاف پیامبر صلی الله علیه و آله نقل شده است و از آن جا که امام، عدل پیامبر می باشد، با مراجعه به این اقوال می توان اوصاف امام را شناخت. با توجه به این مطلب یکی از اوصاف پیامبر صلی الله علیه و آله را از زبان امیرالمؤمنین علیه السّلام نقل می کنیم.«طبیب دوار بطبه قد احکم مراهمه و احمی مواسمه، یضع من ذلک حیث الحاجه الیه: من قلوب عمی و آذان صم و السنه بکم، متتبع بدوائه مواضع الغفله و مواطن الحیره. » (۱)
پیامبر صلی اللّه علیه و آله طبیبی است که (در بیماری ها یا بین بیماری ها) طب خود را می گرداند (در حالی که) مرهم های خود را به خوبی ساخته و داغ هایش را آماده کرده است. آنها را هرجا که نیاز باشد قرار می دهد: بر دل های کور و گوش های ناشنوا و زبان های لال، با داروهای خود موارد غفلت و سرگردانی را می جوید (معالجه می کند).
«دوّار بطبّه» دو معنا می تواند داشته باشد، یکی این که طبیب دلسوز، طب خود را بین بیماران می گرداند. یعنی خود سراغ بیماران می آید. حتی اگر آنها به او مراجعه نکنند، طبیب با طبّ خود برای مداوای آنها اقدام می کند. معنای دیگر این که طب خود را در میان بیماری های مختلف می گرداند. یعنی طب او نسبت به انواع بیماری ها جریان پیدا می کند و هر نوع بیماری را مداوا می کند. این طبیب، مرهم های خود را آماده کرده است و برای جایی که مرهم کارساز نباشد، مواسم (۲) خود را مهیا نموده است.
به نام خدا
وصف دیگری که برای امام علیه السّلام در احادیث آمده، «سفینه النجاه» است.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السّلام در معرفی خود و فرزندان گرامی شان فرموده اند:
«نحن… سفن النجاه. » (۱)
ما… سفینه های نجات هستیم.
امامان ما کشتی نجات هستند، یعنی به امر پروردگار به دنبال کسانی هستند که
نیاز به کمک دارند و دوست دارند به فریاد کسانی برسند که از لحاظ روحی یا
جسمی در معرض غرق شدن هستند؛ چنان که در زیارت روز جمعه خطاب به امام زمان
علیه السّلام عرضه می داریم:
«السلام علیک یا سفینه النجاه. » (۲)
هر قدر کشتی نجات بودن امام برای انسان روشن تر شود، اعتقاد و باور او به
این ویژگی حضرتش بیشتر و قوی تر می گردد و در نتیجه شکر قلبی که همان معرفت
اختیاری است، نسبت به کشتی نجات بودن امام زمان علیه السّلام بیشتر و بهتر
گزارده می شود. بنابراین مناسب است به یکی از مواردی که این صفت ائمه
علیهم السّلام ظهور و بروز بیشتری پیدا کرده، اشاره شود تا با عمق بخشیدن
به معرفت امام علیه السّلام بهتر بتوانیم شکر قلبی این نعمت را ادا کنیم.
به نام خدا
خدای متعال در قرآن، پیامبرش را این گونه معرفی فرموده است:«یا ایها النبی انا ارسلناک شاهداً و مبشراً و نذیرا و داعیاً الی الله باذنه و سراجاً منیرا. » (۱)
(ای پیامبر) ما تو را گواه بر (خلق) و بشارت دهنده و بیم دهنده و دعوت کننده به سوی خدا با اجازه اش و چراغی روشنایی بخش فرستادیم.
در این آیه خداوند پیامبرش را به عنوان «شاهد» معرفی کرده است و چون به فرمایش حضرت صادق علیه السّلام، امام علیه السّلام عدل پیامبر صلی اللّه علیه و آله است، باید این وصف را برای ایشان هم قائل شویم. البتّه در آیات دیگر قرآن این صفت برای ائمّه علیهم السّلام هم ذکر شده است.
«و کذلک جعلناکم امه وسطاً لتکونوا شهداء علی الناس و یکون الرسول علیکم شهیدا. » (۲)
و این چنین شما را امّت وسط قرار دادیم تا شما بر مردم شاهد باشید و پیامبر صلی اللّه علیه و آله بر شما شاهد باشد.
امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمودند:
خدای متعال با گفتار خود «لتکونوا شهداء علی الناس و یکون الرسول علیکم شهیدا» تنها ما را قصد فرمود. پس پیامبر خدا صلی اللّه علیه و آله گواه بر ما است و ما گواهان خدا بر آفرینندگانش و حجت او در زمین هستیم و ما هستیم آنان که خدای تعالی درباره ی آنها فرمود: «و کذلک جعلناکم امه وسطا. » (۳)
آیه ی دیگری که بر شاهد بودن پیامبر صلی اللّه علیه و آله و ائمّه علیهم السّلام نسبت به اعمال مردم دلالت دارد، آیه‌ی ذیل است:
«و قل اعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون» (۴)
و (ای پیامبر) بگو عمل کنید که خدا و رسولش و مؤمنان عمل شما را می بینند.
به نام خدا
امام رضا علیه السّلام در توصیف امام فرموده اند:« الامام الماء العذب علی الظلماء و الدال علی الهدی و المنجی من الردی. » (۱)
امام علیه السّلام آب گوارا در حال تشنگی و دلالت کننده بر هدایت و نجات دهنده ای از سختی های هولناک است.
این صفت امام علیه السّلام همچون بقیّه ی اوصاف ایشان چشیدنی است. تا انسان تشنه نباشد، شیرینی و گوارایی آب را نمی تواند بفهمد. خوشا به حال کسی که تشنه‌ی هدایت امام علیه السّلام باشد؛ در آن صورت می تواند از دست مبارک امام علیه السّلام سیراب شود.
اهل بیت علیهم السّلام انسان را از سختی های هولناک که با سقوط در آن هلاک می شود، نجات می دهند. از این رو به حکم عقل، انسان باید در سختی ها به دامان ایشان متمسک شود و از آنها کمک بخواهد.
کسی که امام را به این صفت بشناسد، اگر در مشکلات به کسی غیر از ایشان امید ببندد، کفران نعمت کرده است و اگر به هلاکت افتد، خود مقصر است؛ اما هر کس به در خانه ی ایشان رفته، طلب یاری کند، نجات می یابد:
«من اتاکم نجی. » (۲)
هر کس نزد شما آید، نجات می یابد.
در این جا نمونه ای از دستگیری امام صادق علیه السّلام از یک تشنه ی هدایت را نقل می کنیم.
به نام خدا
امام رضا علیه السّلام در ادامه‌ی فرمایش خود در معرّفی امام فرموده اند:«الامام… الوالد الشفیق… و الام البره بالولد الصغیر. » (۱)
امام… پدر دلسوز… و مادر مهربان نسبت به بچّه ی کوچک است.
یک پدر دلسوز در مقابل فرزند خود احساس مسؤولیّت می کند و نگران اوست. پدر بیش از آن که به فکر راحتی خود باشد، به آسایش فرزندش می اندیشد. می کوشد تا بهترین امکانات را برای او فراهم کند و در مقابل زحمتی که می کشد، هیچ توقّعی ندارد. پدر و مادر با دیدن آسایش فرزندشان خوشحال می شوند و از «احسان» و محبّت به فرزند خود لذّت می برند. اگر شاهد موفّقیّت و پیشرفت او باشند، واقعاً شادمان می شوند. در مقابل، اگر خدای ناکرده یک نقیصه یا عیب و مشکلی برای فرزند پیدا شود، حقیقتاً آن را مشکل خود می دانند. حتّی اگر فرزندشان بزرگ باشد، باز هم نسبت به او همان حالت را دارند. این حالت پدر و مادر، برخاسته از محبّت قلبی آنهاست. وادی محبّت، وادی خاصی است و تا کسی اهل آن نباشد، ظرائف و لطائف آن را درک نمی کند. اگر کسی پدر یا مادر نباشد، نمی تواند احساس آنها را نسبت به فرزندشان درک کند.
به نام خدا
حضرت
امام رضا علیه السّلام امام معصوم را به صفت «الاخ الشقیق» نیز معرّفی
فرموده‌اند: «الامام… الاخ الشقیق». (۱) لغت «شقیق» از شقه می آید و به
معنای نصف هر چیز است. «الاخ الشقیق» به برادر دو قلو گفته می شود؛ به این
اعتبار که گویی هر کدام نیمه ی دیگری است. دو برادر که چنین رابطه ای با هم
دارند، طبیعتاً میان آنها رابطه ی عاطفی گرمی برقرار خواهد بود و مایه ی
قوّت قلب و پشت گرمی یکدیگر هستند.نمونه ی اعلای برادر فداکار در وجود مقدّس حضرت ابوالفضل علیه السّلام یافت می شود. ایشان برادر وفاداری نسبت به امام حسین علیه السّلام بودند. این است که وقتی سیّدالشهدا علیه السّلام در روز عاشورا بالای سر برادر حاضر شدند، فرمودند:
«الآن انکسر ظهری و قلّت حیلتی. » (۲)
اکنون پشتم شکست و دیگر چاره ای ندارم.
به نام خدا
بی اعتقادی به امام علیه السّلام و راه نجات از آنبرخی افراد اهل مطالعه چون تلقّی صحیحی از دین ندارند، نمی توانند مسأله ی امامت و اوصاف امام را – چنان که هست – بپذیرند. این عدّه اگر با شنیدن و یا خواندن اوصاف امام، چیزی از معرفت ایشان نصیبشان گردد، تسلیم نمی شوند و پذیرش قلبی در برابر آن را نوعی عوام زدگی می دانند و به نحوی در صدد توجیه انکار خود نسبت به آن بر می آیند. این افراد با این که درجه ای از معرفت امام را دارا شده اند، امّا نسبت به مقامات امام بی اعتقاد هستند؛ چون با سوء اختیار خویش از قبول یافته های خود سرباز زده اند.
چه بسا کوتاهی این افراد در وظیفه ی خویش و انکار قلبی و کفران نعمت آنها سبب سلب نعمت شده، کارشان به جایی برسد که واقعاً از درک و معرفت اوصاف و کمالات امام بی بهره گردند.
این وضعیّت اسفبار در مورد گروهی از افراد تحصیل کرده صدق می کند. امّا اکثر افراد عادی که معلومات چندانی درباره ی دین ندارند، مطالعات و شنیده های دقیق و صحیحی درباره ی امامت و اوصاف امام ندارند و هیچ ضرورتی هم برای مطالعه در این باب احساس نمی کنند. در حالی که همین افراد برای انجام امور دنیوی خود نهایت دقّت را به خرج داده، از افراد خبره و آگاه در آن امور کمک می گیرند. اینان مسامحه کاری و بی دقّتی در مسائل مادّی را به هیچ وجه برای خود و دیگران مجاز نمی شمرند؛ در حالی که امور معنوی، حساب و کتاب دقیق تری دارد و برای کسب سعادت اخروی باید برنامه ریزی دقیق تری کرد و تسامح و تساهل را کنار گذاشت.
به نام خدا
معنای اوّل غریب«قدر ناشناخته بودن» یکی از معانی رایج غربت است. اگر معرفتی که شایسته و بایسته ی شخصی است، وجود نداشته باشد، او را می توان غریب دانست. به عنوان مثال، اگر مردم با پزشک ماهری زندگی کنند ولی او را نشناخته، به کمالات و تخصّص و ایمان او آگاه نباشند و او را یک فرد بی سواد و عامی بدانند، او در میان آنها «غریب» است. از طرفی ممکن است مردم به تخصّص و تعهّد او آگاه شوند، ولی قدر او را نشناسند و قلباً به او اعتقاد نداشته باشند و در مقابل، به پزشکان دیگری که چنان تعهّد و تخصّصی ندارند، معتقد باشند. در این صورت باز هم این پزشک «غریب» مانده است.
به همین ترتیب اگر یک واسطه ی خیر شناخته نشود و مردم ندانند که نعمت ها و برکات از جانب چه کسی به آنها رسیده است، به سبب این نادانی، شکر نعمت او را چنانکه شایسته است، ادا نمی کنند و لذا او غریب می ماند.