در روایتی پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله وسلم) برترین اعمال امت خود را انتظار فرج عنوان نموده اند.
اینجا برای هر مکلف جای سؤال دارد که مگر انتظار و منتظر کسی بودن عمل است؟ مگر نشستن و به انتظار کسی ماندن کار است که پیامبر رحمت آن را برترین عمل معرفی می کنند؟
در حقیقت عمل و کار به چیزی اطلاق می شود که با فعالیت و زحمت حاصل شود و حال آن که بناست این عمل برترین عمل نیز باشد که در این صورت باید جد و جهد و ممارست نیز همراهی اش کنند.
پیش از شرح مسأله بهتر دیدم گذری داشته باشیم بر شرح انتظار در کلام نائب منتَظَر، حضرت امام خامنه ای (مدظله العالی):
اینکه در روایات ما وارد شده است که افضل اعمال امت، انتظار فرج است، یعنى چه؟ مگر انتظار چیست؟ انتظار ظهور حضرت ولیّ اللّه الأعظم (أرواحنا فداه)، مگر چه مضمون و چه معنایى در بطن خود دارد که اینقدر داراى فضیلت است؟ یک معناى انحرافى در باب انتظار بود که خوشبختانه امروز از آن فهم و برداشت غلط، اثر چندانى نیست. کسانى که مغرض و یا نادان بودند، اینطور به مردم یاد داده بودند که انتظار، یعنى اینکه شما از هر عمل مثبت و از هر اقدام و هر مجاهدت و هر اصلاحى دست بکشید و منتظر بمانید، تا صاحب عصر و زمان، خودش بیاید و اوضاع را اصلاح کند و مفاسد را برطرف نماید!
انقلاب، این منطق و معناى غلط و برداشت باطل را، یا کمرنگ کرد و یا از بین برد. پس بحمد اللّه این معنا، امروز در ذهن جامعهى ما نیست. اما معناى صحیح انتظار، داراى ابعادى است که توجه به این ابعاد، براى کسى که مىداند در فرهنگ اسلام و شیعه، چقدر به انتظار اهمیت داده شده، بسیار جالب است.
یک بُعد، این است که انتظار به معناى قانع نشدن به وضع موجود است. «انتظار داریم»، یعنى هرچه خیر و عملِ خوب انجام دادیم و به وجود آمده، کم و غیر کافى است و منتظریم، تا ظرفیت نیکىِ عالم پُر بشود. یک بُعد دیگر از ابعاد انتظار، دلگرمى مؤمنین نسبت به آینده است. انتظار مؤمن، یعنى اینکه تفکر الهى این اندیشهى روشنى که وحى بر مردم عرضه کرده است یک روز سراسر زندگى بشر را فراخواهد گرفت. یک بُعد انتظار این است که منتظر، با شوق و امید حرکت بکند. انتظار، یعنى امید. انتظار، ابعاد گوناگون دیگرى هم دارد.(۱)
منبع: عصر انتظار
