نقش امام غایب.؟

به نام خدا

گفتاری از امام موسی صدر، به مناسبت ولادت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)
بسم الله الرحمن الرحیم
میلاد حضرت صاحب الزمان (ع) ما را به تفکر درباره این پدیده [ظهور منجی] که شیعه در طول تاریخ آن را حفظ کرده است، وا می‏دارد. این پدیده یک تفکر شیعی محض نیست، بلکه تفکری اسلامی و باور همه مؤمنان و همه انسان‏ها است.
امام زمان در باور و عقیده ما همان محمد بن حسن عسکری، دوازدهمین امام از امامان شیعه است که متولد گردیده است. ایشان پس از شهادت پدرش امامت را به دوش گرفت و بر جنازه پدر نماز خواند و از دیده‏ها غایب شد.
امام زمان دو غیبت دارند: غیبت صغری که هفتاد و چهار سال طول کشید؛ یعنی وقتی عمر آن حضرت به هفتاد و چهار سالگی رسید، غیبت صغری پایان یافت. در دوران غیبت کبری شخصی که او را «نایب» می‏نامیدند با مردم در ارتباط بود و نامه‏هایی را از مردم به امام و از امام به مردم می‏رساند. این نایب‏ها چهار نفر بودند که در تاریخ مشهور هستند و مسلماً درباره آنها مطالبی خوانده‏اید: عثمان بن سعید عمری، حسین بن روح، محمد بن عثمان و علی بن محمد سمری. این افراد معروف بودند و هرچند داناترین مردم نبودند ولی داناترین علما در برابر آنها تواضع می‏کردند. مثلاً کلینی عالم بزرگ شیعه در برابر کسی که از نظر علمی پایین‏تر از او بود [با احترام] می‏ایستاد، زیرا او با امام در ارتباط بود.

سزاوارترین فرد به ابراهیم (ع)

به نام خدا

نویسنده: آیت‌الله جوادی آملی

وجود مبارک خاتم پیامبران، محمد مصطفی صل الله علیه و آله و سلم سزاوارترین فرد به ابراهیم است: «اِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَـذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آمَنُواْ»،۱ زیرا هرچه را ابراهیم نگریست، آن وجود مبارک نیز دید: «مَا کَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَى»۲ و بدان چه ابراهیم با آن بینا شد، بدان بینا گردید: «مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَمَا طَغَى»۳ و آن کسی را که ابراهیم علیه السلام سرپرست و دوست گرفت، آن حضرت به سرپرستی و دوستی برگزید: «إِنَّ وَلِیِّـیَ اللّهُ الَّذِی نَزَّلَ الْکِتَابَ وَهُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحِینَ»۴ و از آن‌چه ابراهیم بیزاری جست، آن حضرت تبری نمود: «أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ وَرَسُولُهُ»۵ و آن‌گاه پیامبر صل الله علیه و آله و سلم نزدیک و نزدیک‌تر شد: «ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى* فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى»۶ و چیزی قربانی کرد که ابراهیم نکرده بود: آن حضرت کسی را به قربانگاه برد که هم او از رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم بود و هم رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم از او و آن قربانی، وجود مبارک حسین بن علی علیه السلام بود که مرگ و شهادت با عزّت و کرامت را بر طاعت فرومایگان مقدم شمرد، تا در نهایت به بهای ایمنی کعبه از سرکشان فرومایه، سرمبارکش از تن جدا گردید.

منبع:عصر انتظار

بزرگترین وظیفه‌ى منتظران حضرت ولی‌ عصر (ارواحنا له‌الفداء) در کلام امام خامنه ای(حفظه الله)

گلچینی از بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر انقلاب در مورد حضرت ولی‌ عصر (ارواحنا له‌الفداء)

 حقیقت این است که شیعیان وقتى منتظر مهدى موعودند، منتظر آن دست نجات‏بخش هستند و در عالم ذهنیات غوطه نمیخورند؛ یک واقعیتى را جستجو میکنند که این واقعیت وجود دارد. حجت خدا در بین مردم زنده است؛ موجود است؛ با مردم زندگى میکند؛ مردم را مى‏بیند؛ با آنهاست؛ دردهاى آنها، آلام آنها را حس میکند. انسانها هم، آنهائى که سعادتمند باشند، ظرفیت داشته باشند، در مواقعى به طور ناشناس او را زیارت میکنند. او وجود دارد؛ یک انسان واقعى، مشخص، با نام معین، با پدر و مادر مشخص و در میان مردم است و با آنها زندگى میکند. این، خصوصیتِ عقیده‏ى ما شیعیان است.............

از خدایی انسان تا انسان خدایی.

به نام خدا

نویسنده:بهروز محمدی منفرد

بررسی اوماتیسم و اندیشه ی مهدویت

اشاره:
بر اساس آموزه های وحیانی اسلام و دیگر ادیان، افقی روشن پیش روی عالمیان وجود دارد که تمامی دغدغه های بشر در آن پایان می پذیرد. عصر ظهور، سرآغاز حیات راستین انسان هاست که در آن همه آرمان های بشرای از جمله عدالت، امنیت، رفاه و عزت برای همگان محقق می گردد. در این نوشتار، برخی از مؤلفه های این سنت الهی را در فرجام تاریخ، با اندیشه اومانیسم می سنجیم؛ اندیشه ای که بنیان بسیاری از ایسم های موجود به شمار می رود. از این رو، در آغاز به چرایی و ماهیت مؤلفه های اومانیسم، اشاره می کنیم. سپس با تبیین ویژگی های عصر ظهور و آموزه های مهدویت در این عرصه، به مقایسه جامعه مهدوی با یکایک مؤلفه های اومانیسم می پردازیم.
اومانیسم از واژه لاتین «humus» به معنای «خاک» یا «زمین» گرفته شده (۱) است. این واژه، نخستین بار در روم به معنای «انسان گرایی»، مطرح شد.(۲) نمونه معادل های فارسی این واژه، انسان گروی، انسان گرایی، انسان مداری و مکتب اصالت انسان، انسان دوستی است.
واژه شناسان، معانی لغوی گوناگونی برای آن بیان کرده اند، از جمله: اومانیسم، نظامی اعتقادی است که بر نیازهای عمومی انسان تکیه دارد و راه هایی را برای حل مشکلات انسان می جوید. هم چنین بنیاد آن بر عقل استوار است، نه اعتقاد به خداوند؛(۳)
در حقیقت، یافتن اصطلاحی واحد برای اومانیسم، دشوار می نماید؛ زیرا نوعی آشفتگی یا پیچیدگی معنایی وجود دارد که فهم این واژه را بسیار دشوار می سازد.(۴)

شعر بسیار زیبا برای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

شعر بسیار زیبا برای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)که توسط آقای امید روشنبین به اجرا در آمده است.

برای دانلود کلیک کنید.

حجت بن الحسن العسکری

به نام خدا

پیشگفتار
از ورای قرون, چون کوهی استوار از صبر, بر اسبی راهوار از عزم می‌آید… در دستان آسمانیش برای سرکوبی نامردان شمشیر می‌خروشد, و برای هدایت مردمان قرآن می‌درخشد؛ می‌آید چون شهابی درخشان در تیره‌ترین شب بشریت, می‌آید چون قامت بلند راستی در جنگل هراس انگیز ناراستیها… عمامه‌ی محمد (صلی الله علیه و آله) بر سر, پیراهن محمد (صلی الله علیه و آله) در بر, پای افزار محمد(صلی الله علیه و آله) بر پا, قرآن محمد (صلی الله علیه و آله) در سینه, و شمشیر علی در دست؛ با مهر زهرا, و صبر حسن, و شجاعت حسین,‌و عبادت سجاد, و علم باقر, و صدق صادق, وبردباری کاظم, و رضای رضا و جود جواد, و هدایت هادی, و هیبت عسکری (علیهم‌السلام) می‌آید… .
سراپا نماد نبوت و ولایت است, تمام پیامبران را در خویش دارد؛ چون آدم آدمیتی نو را بنیاد می‌نهد,‌چون نوح با کوله بار صدها سال درد و ستمکشی بر پشت, خدا را بر کافران می‌خواند, چون ابراهیم ندای توحید در می‌دهد و بتها را سرنگون می‌کند, چون موسی بر فرعونیان ستمگر می‌شورد, چون عیسی انسانیت مرده را زنده می‌سازد, و چونان محمد (صلی الله علیه و آله) صلای فلاح عالمیان برمی‌دارد… .

میـراث انبیاء در محضـر امام مهدى (ع).

به نام خدا

نویسنده : محمد جواد طبسى

آنچه خـوبـان همه دارنـد تو تنها دارى حکـومت مهدى(ع) تجلـى قدرت لایتناهـى خداوند است و ایـن اراده و خواست خداست که به ایـن بنده صالحـش چنان قدرتى بدهد که تاکنون به هیچ یک از بنـدگـانـش نداده است. مطـالعه در قلمـرو غیبت و ظهور و شخصیت حضـرت مهدى(ع) همگان را سخت شیفته دیدار مهدى(ع) مـى کند. بدین جهت, برآن شدیـم در ایـن نـوشتار کـوتاه با نشان دادن تصـویرى اجمالـى از مظاهر اقتـدار مهدى(ع) خـوانندگان عزیز را به یاد روزگار مهدى(ع) بینـدازیـم, به امیـد اینکه در روز ظهورش افتخـار خـدمت در حضـورش را داشته باشیم. ان شاءالله.

مرکز دنیای انتظار.

هوالمحبوب
در روایتی پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله وسلم) برترین اعمال امت خود را انتظار فرج عنوان نموده اند.
اینجا برای هر مکلف جای سؤال دارد که مگر انتظار و منتظر کسی بودن عمل است؟ مگر نشستن و به انتظار کسی ماندن کار است که پیامبر رحمت آن را برترین عمل معرفی می کنند؟
در حقیقت عمل و کار به چیزی اطلاق می شود که با فعالیت و زحمت حاصل شود و حال آن که بناست این عمل برترین عمل نیز باشد که در این صورت باید جد و جهد و ممارست نیز همراهی اش کنند.
پیش از شرح مسأله بهتر دیدم گذری داشته باشیم بر شرح انتظار در کلام نائب منتَظَر، حضرت امام خامنه ای (مدظله العالی):
اینکه در روایات ما وارد شده است که افضل اعمال امت، انتظار فرج‏ است، یعنى چه؟ مگر انتظار چیست؟ انتظار ظهور حضرت ولیّ اللّه الأعظم (أرواحنا فداه)، مگر چه مضمون و چه معنایى در بطن خود دارد که این‏قدر داراى فضیلت است؟ یک معناى انحرافى در باب انتظار بود که خوشبختانه امروز از آن فهم و برداشت غلط، اثر چندانى نیست. کسانى که مغرض و یا نادان بودند، این‏طور به مردم یاد داده بودند که انتظار، یعنى اینکه شما از هر عمل مثبت و از هر اقدام و هر مجاهدت و هر اصلاحى دست بکشید و منتظر بمانید، تا صاحب عصر و زمان، خودش بیاید و اوضاع را اصلاح کند و مفاسد را برطرف نماید!
انقلاب، این منطق و معناى غلط و برداشت باطل را، یا کم‏رنگ کرد و یا از بین برد. پس بحمد اللّه این معنا، امروز در ذهن جامعه‏ى ما نیست. اما معناى صحیح انتظار، داراى ابعادى است که توجه به این ابعاد، براى کسى که مى‏داند در فرهنگ اسلام و شیعه، چقدر به انتظار اهمیت داده شده، بسیار جالب است.

یک بُعد، این است که انتظار به معناى قانع نشدن به وضع موجود است. «انتظار داریم»، یعنى هرچه خیر و عملِ خوب انجام دادیم و به وجود آمده، کم و غیر کافى است و منتظریم، تا ظرفیت نیکىِ عالم پُر بشود. یک بُعد دیگر از ابعاد انتظار، دلگرمى مؤمنین نسبت به آینده است. انتظار مؤمن، یعنى اینکه تفکر الهى این اندیشه‏ى روشنى که وحى بر مردم عرضه کرده است یک روز سراسر زندگى بشر را فراخواهد گرفت. یک بُعد انتظار این است که منتظر، با شوق و امید حرکت بکند. انتظار، یعنى امید. انتظار، ابعاد گوناگون دیگرى هم دارد.(۱)

منبع: عصر انتظار

چرا مهدی؟ چرا قائم؟ چرا…

به نام خدا

نویسنده : رحیم کارگر

در این مقاله قصد داریم به این پرسش پاسخ دهیم که چرا به امام زمان(عج)، قائم، اباصالح، بقیة اللَّه، صاحب الزمان، حجة اللَّه، مهدی و… گفته می شود و چرا موقع شنیدن بعضی از این نام ها (مثلاً قائم)، بلند شده و دست خود را بر سرمان می گذاریم؟!
اصولاً اشخاص والا مرتبه و مشهور، دارای اسامی، القاب و کنیه های مختلفی هستند که هر یک اشاره به بعدی از ابعاد شخصیتی و وجودی آنان دارد. در اینجا به تبیین و توضیح بعضی از این عناوین می پردازیم.

الف. قائم
یکی از مهم ترین و مشهورترین القاب حضرت مهدی(عج) «قائم» (قیام کننده و به پا خیزنده) است. این عنوان رسا و گویا، در بعضی از روایات مربوط به آن حضرت آمده و اشاره به قیام، مبارزه و جهاد بزرگ او و آمادگی استقامت وی دارد. روایات متعددی راجع به این لقب وارد شده است ؛ از جمله :
امام صادق علیه السلام فرمود : «اذا توالت ثلاثة اسماء : محمد و علی و الحسن، فالرابع القائم»(۱) «هنگامی که سه اسم محمد و علی و حسن دنبال هم آمدند، پس چهارمین آنان قائم است».

امام جوادعلیه السلام نیز می فرماید : «اِنّ القائم منّا هو المهدی الّذی یجب ان ینتظر فی غیبته و یطاع فی ظهوره»(۲) ؛ «به راستی که قائم از ما، مهدی است که در ایام غیبت، انتظار او و در دوران ظهور، اطاعت او واجب است».

منبع: عصر انتظار

مایه ی فیض و برکت.

به نام خدا

نویسنده: سیّد حسن اسحاقی

امام، واسطة فیض است. همواره توجه او به سوی آدمیان است و بهارآفرین و زندگی‌بخشی است. در زیارت شریف آن حضرت غایب از نظر، مهدی موعود(ع) می‌خوانیم: «السّلام علی ربیع الأنام و نضرة الأیّام؛ سلام بر بهار مردم و خرّمی روزگاران».۱
به سبب وجود گرامی او، خداوند به جهانیان روزی می‌دهد و آسمان و زمین، به احترام او بر پاست: «و بیمنه رزق الوری و بوجوده ثبتت الْارض و السَّماء».۲
دل او، دل بیداری است که همواره به یاد دوستان است و درد و رنج آنان را احساس می‌کند. او تجلّی رحمت واسعه خداوندی است: «همانا رحمت پروردگارتان بر هر چیزی وسعت دارد و من، همان رحمت پروردگارم».۳
وجود مقدس حضرت حجت(ع) میان انسان‌ها، منبع برکت، دانش، درخشندگی، زیبایی و همه خیرات است. برکات وجود او و پرتو انوار وجود او، در همة دوران به بشر می‌رسد. این خورشید معنوی و الهی، واسطة زمین و آسمان است. او هرگز شیعیان خود را از یاد نمی‌برد و در رفع مشکلات فردی و اجتماعی مؤمنان کوتاهی نمی‌کند. از سخنان ملکوتی حضرتش که نشان دهندة همراهی خالصانة ایشان با بندگان خداست، این است که: « ما از شادمانی‌تان، شاد می‌شویم و در اندوهتان غم‌گساریم».۴
چه بسیارند افرادی که هنگام گرفتاری‌ها به ایشان توسل جسته‌اند و مشکلشان حل شده است. ایشان در غیبت، همچون خورشیدی است که پشت ابرها پنهان است، ولی مردم از نور وجودش هماره بهره‌مندند. در سخنی نغز از امام زمان(ع) روایت شده است:«چگونگی سودرسانی من در زمان غیبتم، مانند سودرسانی خورشید است زمانی که ابرها آنها را از چشم‌ها پنهان سازند و من ایمن‌دهندة اهل زمینم، همچنانکه ستارگان، ایمن دهندة اهل آسمانند».۵

پی نوشت :

۱٫ بحارالانوار، ج ۹۹، ص ۱۱ و زیارت صاحب‌الامر.
۲٫ همان، ج ۱، ص ۹۴٫
۳٫ همان، ج ۵۲، ص ۲۸۹٫
۴٫ مفاتیح الجنان، دعای عدیله.
۵٫ همان.
منبع:ماهنامه موعود شماره۹۷

برگرفته از سایت :راسخون

منبع: عصر انتظار